جنگ جهانی اول مثل بیماری وحشتناکی ، تمام دنیا را گرفته بود
یکی از سربازان به محض این که دید دوستِ تمام دوران زندگی اش در باتلاق افتاده و در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ است ، از مافوقش اجازه خواست تا برای نجات دوستش برود و او را از باتلاق خارج کند
مافوق به سرباز گفت : اگر بخواهی می توانی بروی ، اما هیچ فکر کرده ای این کار ارزشش را دارد یا نه؟
دوستت احتمالا دیگر مرده و ممکن است تو حتی زندگی خودت را هم به خطر بیندازی!
حرف های مافوق ، اثری نداشت ، سرباز اینطور تشخیص داد که باید به نجات دوستش برود
اون سرباز به شکل معجزه آسایی توانست به دوستش برسد ، او را روی شانه هایش کشید و به پادگان رساند
افسر مافوق به سراغ آن ها رفت ، سربازی را که در باتلاق افتاده بود معاینه کرد و با مهربانی و دلسوزی به دوستش نگاه کرد و گفت : من به تو گفتم ممکن است که ارزشش را نداشته باشه ، دوستت مرده! خود تو هم زخم های عمیق و مرگباری برداشتی!
سرباز در جواب گفت : قربان البته که ارزشش را داشت
افسر گفت : منظورت چیست که ارزشش را داشت!؟
سرباز جواب داد : ارزشش را داشت ، چون زمانی که به او رسیدم ، هنوز زنده بود ، نفس می کشید ، او حتی با من حرف زد!
من از شنیدن چیزی که او بهم گفت الان احساس رضایت قلبی می کنم
او گفت : جیم ... من می دونستم که تو هر طور شده به کمک من می آیی!!!
ازت متشکرم دوستِ همیشگی من!!!
وقت تحویل سال از خدا خواستم که یکبار دیگه ببینمش
شاید از روی کنجکاوی
شاید به خاطر اینکه بهش بگم ، راست می گفتی
همه چیز « تا » داره ، حتی دوستی
این هفتمین سالی بود که از رفتنش می گذشت
ندیدنشو باور کرده بودم
نمی دونم دلتنگش بودم یا نگران
بعد از اون همه سال هنوز وقتی اسم شکلات میومد ، تنم می لرزید
حس عجیب غریبی بود ، هم خوشم میومد ، هم نه
هر چی بیشتر می گذشت مثل دوران بچگیمون دلم بیشتر هواشو می کرد
هیچوقت فرصت نشد بهش بگم دوسِش دارم
آخه فکر نمی کردم بخواد بره
ولی اونکه می دونست ، چرا چیزی نگفت؟
اصلا چرا رفت؟!
زندگیم پر شده بود از یه عالمه سوال بی جواب
گذشت تا اینکه یک شب بارونی ...
تو حال خودم بودم که با صدای ترمز یه ماشین از جا پریدم
تصادف شده بود ، راننده زده بود و فرار کرده بود
همهمه بود و ازدحام
از بین جمعیت سعی کردم ببینم کیه روی زمین افتاده
باورم نمی شد
دختر بچه ی دست فروشی بود که بارها و بارها ازش گل خریده بودم
طفلک صورتش غرق خون شده بود
جلو رفتم ، به بهانه ی اینکه می شناسمش بغلش کردم
سریع یه ماشین گرفتم و راه افتادم
صدای شلوغی کمتر و کمتر شد
همه جا ساکت بود ، خدارو شکر
صدای نفسهاشو می شنیدم
توی راه یه لحظه چشماشو باز کرد
آروم نوازشش کردم و گفتم : نگران نباش ، خوب میشی
با نگاه مهربونش لبخند زد و دست کوچولوشو برد توی جیبش
یه شکلات درآورد و با سرش اشاره کرد که بگیرم
وای خدای من ، چقدر برام آشنا بود
انگار سالها می شناختمش
شکلاتو گرفتم و بوسیدمش
دوباره از حال رفت
دخترکو رسوندم بیمارستان ، دیر وقت بود
نمی تونستم بمونم ، رفتم خونه
اون شب از نگرانی خوابم نبرد ولی خوشحال بودم
آخه بعد از هفت سال به کسی فکر می کردم که می دونستم کجاست
ولی خب ، اشتباه کرده بودم
دو روز بعد ، وقتی برای پرسیدن حالش رفتم بیمارستان ، دیگه اثری ازش نبود
سوال کردم ، گفتن مرخص شده و بردنش
با تعجب گفتم ، ولی اون کسی رو نداشت !
گفتن چرا ، مادرش اومد دنبالش
با خودم گفتم ، پس چرا دست فروشی می کرد؟!
چه مادر بی رحمی
تو همین فکر بودم که پرستار صدام زد
آقا ببخشید این بسته رو برای شما گذاشتن
یک بسته ی کادو شده که یک نامه بهش سنجاق شده بود
گرفتم و سریع نامه را باز کردم
نفسم داشت بند میومد
توی نامه اینطور نوشته بود :
به خاطر کمک به دخترم از شما ممنونم
ولی شاید بهتر بود که میمرد
اینجوری برای همیشه راحت میشد
من زندگی سرد و سختی داشتم
سالها پیش به اجبار و اصرار پدرم تن به یک ازدواج ناخواسته دادم
مدتها با کسی زندگی کردم که هیچوقت هیچ علاقه ای بهش نداشتم
شوهرم اعتیاد داشت
بعد از فوت پدرم تونستم غیابی طلاق بگیرم
یک زن بیوه و یک دختر بچه ی معصوم که مجبور بودن برای اجاره ی خونه و خوراکشون دست فروشی و کلفتی کنن
اما تمام این سالها همسایه ی کسی بودم که دوستش داشتم
و به اجبار ترکش کرده بودم
بین منو اون فقط یه دیوار بود
حالا ، خیلی تنهام
به دستاش نیاز دارم
اگه اونم منو فراموش نکرده باشه
اگه بتونه برای دخترم پدری کنه
منم قول میدم برای همیشه باهاش دوست باشم
آخه باور کردم که دوستی « تا » نداره ...
.
.
.
در حالی که اشک توی چشمام حلقه زده بود بسته رو باز کردم
درست حدس زده بودم
یه صندوقچه ، پر از شکلات ...!
من یه شکلات گذاشتم توی دستش
اون یه شکلات گذاشت توی دستم
من بچه بودم
اون هم بچه بود
سرم رو بالا کردم
سرشو بالا کرد
خندید
خندیدم
گفت : دوستیم؟
گفتم : دوستِ دوست
گفت : تا کِی؟ تا کجا؟
گفتم : دوستی که « تا » نداره
گفت : تا وقتی که زنده ایم
خندیدم و گفتم : من که گفتم « تا » نداره
گفت : باشه ، تا آخر دنیا ، تا مرگ
گفتم : نه نه نه ، تا نداره
گفت : قبول ، تا اون دنیا ، خوبه؟ ، با هم دوستیم دیگه ، تا بهشت ، تا جهنم ، تا هر کجا که باشه و من و تو هم باشیم
گفتم : تو براش تا هر کجا که دلت میخواد یه « تا » بزار
اصلا یه تا بزار از این سر دنیا تا اون دنیا
اما من تا نمیذارم
نگام کرد
نگاش کردم
می دونم باور نمی کرد
اون می خواست دوستیمون حتما « تا » داشته باشه
دوستی بدون تا رو نمی فهمید
گفت : بیا واسه دوستیمون یه نشونه بذاریم
گفتم : باشه ، تو بذار
گفت : شکلات
هر بار که همدیگه رو می بینیم ، یه شکلات مال تو ، یکی مال من ، باشه؟
گفتم : باشه
هر بار که می دیدمش یه شکلات میذاشتم توی دستش
اون هم یه شکلات توی دست من
به هم خیره می شدیم
یعنی که دوستیم
دوستِ دوست
من تند شکلاتم رو باز می کردم و میذاشتم توی دهنم و تند تند می مکیدم
می گفت : شکمو ، تو دوست شکمویی هستی
شکلاتش رو نمی خورد
با خودش می برد و میذاشت توی یه صندوقچه
می گفتم : بخورش
می گفت : تموم میشه ، میخوام تموم نشه ، برای همیشه بمونه
هیچکدومش رو نمی خورد
ولی من می خوردم
گفتم : اگه یه روز شکلاتهات رو مورچه ها بخورن یا کرمها ، اونوقت چیکار می کنی؟
گفت : مواظبشون هستم ، نگهشون میدارم تا وقتی که دوستیم
و من شکلاتم رو میذاشتم توی دهنم و می گفتم : نه نه ، تا نداره ، دوستی که تا نداره
یه سال ، دو سال ، ده سال ...
اون بزرگ شده
منم همین طور
من همه شکلاتهام رو خوردم
اون همشو نگه داشته
امشب اومده که خداحافظی کنه
میخواد بره
بره اون دور دورا
میگه میرم ، ولی بر میگردم
میدونم دیگه بر نمی گرده
یادش رفت شکلات به من بده
من یادم نرفت
یه شکلات گذاشتم توی دستشو گفتم : این برای خوردن
یه شکلات هم گذاشتم کف اون دستشو گفتم : اینم آخرین شکلات واسه صندوقت
هر دو تا شو خورد
خندیدم
خندید
می دونستم دوستی اون « تا » داره
تا امشب
داشت می رفت که پرسیدم : یه صندوقچه پر از شکلاتِ نخورده به چه درد می خوره؟
لبخند زد و گفت : روزای تلخی که کنارم نیستی لازمم میشه
خداحافظی کرد
یه خداحافظی برای ده سال
رفت...
ولی فکری برای تلخی های من نکرد...
در روز اول سال تحصیلى ، خانم تامپسون معلّم کلاس پنجم دبستان وارد کلاس شد و پس از صحبت هاى اولیه ، مطابق معمول به دانش آموزان گفت که همه ی آن ها را به یک اندازه دوست دارد و فرقى بین آن ها قائل نیست.
البته او دروغ می گفت و چنین چیزى امکان نداشت.
مخصوصاً این که پسر کوچکى در ردیف جلوى کلاس روى صندلى لم داده بود به نام تدى استودارد که خانم تامپسون چندان دل خوشى از او نداشت.
تدى سال قبل نیز دانش آموز همین کلاس بود. همیشه لباس هاى کثیف به تن داشت ، با بچه هاى دیگر نمی جوشید و به درسش هم نمی رسید.
او واقعاً دانش آموز نامرتبى بود و خانم تامپسون از دست او بسیار ناراضى بود و سرانجام هم به او نمره قبولى نداد و او را رفوزه کرد.
امسال که دوباره تدى در کلاس پنجم حضور می یافت ، خانم تامپسون تصمیم گرفت به پرونده ی تحصیلى سال هاى قبل او نگاهى بیاندازد تا شاید به علّت درس نخواندن او پی ببرد و بتواند کمکش کند.
معلّم کلاس اول تدى در پرونده اش نوشته بود: « تدى دانش آموز باهوش ، شاد و با استعدادى است.
تکالیفش را خیلى خوب انجام می دهد و رفتار خوبى دارد. رضایت کامل »
معلّم کلاس دوم او در پرونده اش نوشته بود: « تدى دانش آموز فوق العاده اى است. همکلاسیهایش دوستش دارند ولى او به خاطر بیمارى درمان ناپذیر مادرش که در خانه بسترى است دچار مشکل روحى است »
معلّم کلاس سوم او در پرونده اش نوشته بود: « مرگ مادر براى تدى بسیار گران تمام شده است. او تمام تلاشش را براى درس خواندن می کند ولى پدرش به درس و مشق او علاقه اى ندارد.
اگر شرایط محیطى او در خانه تغییر نکند او به زودى با مشکل روبرو خواهد شد »
معلّم کلاس چهارم تدى در پرونده اش نوشته بود: « تدى درس خواندن را رها کرده و علاقه اى به مدرسه نشان نمی دهد.
دوستان زیادى ندارد و گاهى در کلاس خوابش می برد »
خانم تامپسون با مطالعه ی پرونده هاى تدى به مشکل او پى برد و از این که دیر به فکر افتاده بود خود را نکوهش کرد.
تصادفاً فرداى آن روز ، روز معلّم بود و همه ی دانش آموزان هدایایى براى او آوردند.
هدایاى بچه ها همه در کاغذ کادوهاى زیبا و نوارهاى رنگارنگ پیچیده شده بود ، بجز هدیه ی تدى که داخل یک کاغذ معمولى و به شکل نامناسبى بسته بندى شده بود.
خانم تامپسون هدیه ها را سرکلاس باز کرد.
وقتى بسته ی تدى را باز کرد یک دستبند کهنه که چند نگینش افتاده بود و یک شیشه عطر که سه چهارمش مصرف شده بود در داخل آن بود.
این امر باعث خنده بچه هاى کلاس شد امّا خانم تامپسون فوراً خنده بچه ها را قطع کرد و شروع به تعریف از زیبایى دستبند کرد.
سپس آن را همانجا به دست کرد و مقدارى از آن عطر را نیز به خود زد.
تدى آن روز بعد از تمام شدن ساعت مدرسه مدتى بیرون مدرسه صبر کرد تا خانم تامپسون از مدرسه خارج شد.
سپس نزد او رفت و به او گفت: « خانم تامپسون ، شما امروز بوى مادرم را می دادید »
خانم تامپسون ، بعد از خداحافظى از تدى ، داخل ماشینش رفت و براى دقایقى طولانى گریه کرد. از آن روز به بعد ، او آدم دیگرى شد و در کنار تدریس خواندن ، نوشتن ، ریاضیات و علوم ، به آموزش « زندگی » و « عشق به همنوع » به بچه ها پرداخت و البته توجه ی ویژه اى نیز به تدى می کرد.
پس از مدتى ، ذهن تدى دوباره زنده شد.
هر چه خانم تامپسون او را بیشتر تشویق می کرد او هم سریعتر پاسخ می داد.
به سرعت او یکى از با هوش ترین بچه هاى کلاس شد و خانم تامپسون با وجودى که به دروغ گفته بود که همه را به یک اندازه دوست دارد ، امّا حالا تدى دانش آموز محبوبش شده بود.
یکسال بعد ، خانم تامپسون یادداشتى از تدى دریافت کرد که در آن نوشته بود شما بهترین معلّمى هستید که من در عمرم داشته ام.
شش سال بعد ، یادداشت دیگرى از تدى به خانم تامپسون رسید.
او نوشته بود که دبیرستان را تمام کرده و شاگرد سوم شده است. و باز هم افزوده بود که شما همچنان بهترین معلمى هستید که در تمام عمرم داشته ام.
چهار سال بعد از آن ، خانم تامپسون نامه ی دیگرى دریافت کرد که در آن تدى نوشته بود با وجودى که روزگار سختى داشته است امّا دانشکده را رها نکرده و به زودى از دانشگاه با رتبه ی عالى فارغ التحصیل می شود.
باز هم تأکید کرده بود که خانم تامپسون بهترین معلم دوران زندگیش بوده است.
چهار سال دیگر هم گذشت و باز نامه اى دیگر رسید.
این بار تدى توضیح داده بود که پس از دریافت لیسانس تصمیم گرفته به تحصیل ادامه دهد و این کار را کرده است.
باز هم خانم تامپسون را محبوبترین و بهترین معلم دوران عمرش خطاب کرده بود.
امّا این بار ، نام تدى در پایان نامه کمى طولانی تر شده بود: دکتر تئودور استودارد.
ماجرا هنوز تمام نشده است...
بهار آن سال نامه ی دیگرى رسید. تدى در این نامه گفته بود که با دخترى آشنا شده و می خواهند با هم ازدواج کنند.
او توضیح داده بود که پدرش چند سال پیش فوت شده و از خانم تامپسون خواهش کرده بود اگر موافقت کند در مراسم عروسى در کلیسا ، در محلى که معمولاً براى نشستن مادر داماد در نظر گرفته می شود بنشیند.
خانم تامپسون بدون معطلى پذیرفت و حدس بزنید چکار کرد؟ او دستبند مادر تدى را با همان جاهاى خالى نگین ها به دست کرد و علاوه بر آن ، یک شیشه از همان عطرى که تدى برایش آورده بود خرید و روز عروسى به خودش زد.
تدى وقتى در کلیسا خانم تامپسون را دید او را به گرمى هر چه تمامتر در آغوش فشرد و در گوشش گفت: « خانم تامپسون از این که به من اعتماد کردید از شما متشکرم. به خاطر این که باعث شدید من احساس کنم که آدم مهمى هستم از شما متشکرم. و از همه بالاتر به خاطر این که به من نشان دادید که می توانم تغییر کنم از شما متشکرم »
خانم تامپسون که اشک در چشم داشت در گوش او پاسخ داد: « تدى ، تو اشتباه می کنى. این تو بودى که به من آموختى که می توانم تغییر کنم. من قبل از آن روزى که تو بیرون مدرسه با من صحبت کردى ، بلد نبودم چگونه تدریس کنم »
بد نیست بدانید که تدى استودارد هم اکنون در دانشگاه آیوا استاد برجسته پزشکى است و بخش سرطان دانشکده پزشکى دانشگاه نیز به نام او نامگذارى شده است.
همین امروز گرمابخش قلب یکنفر شوید...
وجود فرشته ها را باور داشته باشید ، و مطمئن باشید که محبت شما به خودتان باز خواهد گشت...